Guerrero, psychotherapeut: "Als een zoon alleen boos is op zijn moeder, betekent dit dat zij zijn veilige haven is."

Veel moeders in Spanje vragen zich af waarom hun kind bozer wordt op hen dan op bijvoorbeeld de vader of andere gezinsleden. Deze vraag, die op het eerste gezicht onbelangrijk lijkt, heeft een diepere betekenis dan we denken en doet velen twijfelen of ze wel goede moeders zijn .

"Als een kind alleen maar boos wordt op zijn moeder , betekent dit dat zij zijn veilige haven is", zegt Rafa Guerrero, psycholoog, pedagoog en een van de meest vooraanstaande experts op het gebied van kinderhechting in ons land. Deze schijnbaar tegenstrijdige bewering bevat een krachtige emotionele waarheid: de moederfiguur, wanneer deze stabiel, aanwezig en veilig is, wordt de enige plek waar kinderen zich vrij voelen om hun meest intense emoties, waaronder woede, zonder filters te uiten. Met andere woorden, bij moeders uiten kinderen doorgaans hun meest authentieke en ware zelf, omdat ze zich veiliger en meer beschermd voelen.

Wat moet ik doen tijdens de eerste menstruatie van mijn dochter (en wat moet ik niet doen), volgens een expert

Jarenlang hebben veel moeders zich gefrustreerd gevoeld door het feit dat hun kinderen, vooral baby's en adolescenten, zich alleen bij hen op hun slechtst lijken te gedragen , terwijl diezelfde kinderen zich buitenshuis, op school of met anderen, verrassend correct gedragen. Inzicht in de redenen voor dit gedrag kan moeders helpen frustratie te voorkomen.

Waarom kinderen bozer worden op hun moeders

Dat jongens bozer worden op hun moeders is geen kwestie van waarschijnlijkheid of zoiets. Er is een vrij begrijpelijke verklaring voor: bij moeders voelen ze zich het veiligst en kunnen ze hun gevoelens vrijelijk uiten.

Bovendien moet dit volgens Rafa Guerrero niet worden geïnterpreteerd als een falend ouderschap, maar eerder als een indicator van succes: het kind ervaart zijn moeder als een veilige basis . Juist omdat hij haar vertrouwt, durft hij te uiten wat hij in andere omgevingen onderdrukt. Woede is daarom een terechte emotie, een signaal dat iets aandacht nodig heeft, en geen gedrag dat automatisch met straf onderdrukt moet worden.

Het concept van een 'veilige haven', zoals de moeder in deze situaties wordt genoemd , komt uit de hechtingstheorie van John Bowlby. Deze stelt dat vroege emotionele banden met verzorgers (meestal de moeder) cruciaal zijn voor de emotionele ontwikkeling van een kind. Een veilig gehecht kind weet dat het naar die 'veilige haven' kan terugkeren wanneer dat nodig is, zelfs wanneer zijn gedrag niet optimaal is.

Die plek van terugkeer zijn, eist een enorme emotionele tol van moeders. Het vereist aanwezigheid, geduld en een bijna oneindige capaciteit voor steun. Maar het vereist ook zelfcompassie: het besef dat het niet gaat om perfect zijn , maar om goed genoeg te zijn om de emotionele stormen van hun kinderen te doorstaan zonder ten prooi te vallen aan schuldgevoelens of verwijten.

Het is belangrijk om te weten dat dit ook bij de vader kan gebeuren , vooral in gezinnen waar beide ouders verantwoordelijk zijn voor de opvoeding van de kinderen. Met andere woorden, vroeger leek het een taak die meer bij de moeder lag, maar nu vrouwen gaan werken, zijn beide ouders verantwoordelijk voor de kinderen. Beiden worden zo een referentiepunt en een "veilige haven".